Fogs City

Razem z Nebraską przemierzałaś Fogs City, które sprawiało wrażenie wyludnionego. Pewnie ludzie niechętnie wychodzą na ulice, a życie towarzyskie skupia się głównie w knajpach i prywatnych domach. Zgodnie z planem trzymałaś się cały czas tej samej ulicy do czasu, gdy w końcu droga się urwała. Na jej końcu, zawieszona w mgielnej pajęczynie jakieś dwa metry nad ziemią, paliła się mała, czerwona lampka. Po bliższych oględzinach okazało się, że to prawdopodobnie znak naprowadzający na drogowskaz z nazwami ulic. Niestety, przez tą mgłę nie dało się z tabliczek nic odczytać.
W każdym razie droga pozwalała iść teraz tylko w lewo lub w prawo. Stojąc bezradnie na rozdrożu, nagle spostrzegłaś, że z oparów po prawej stronie wyłania się następne światełko. I zmierzało prosto w Twoją stronę! Nebraska uważnie obserwowała zbliżający się czerwonawy punkcik, gotowa w razie potrzeby znów wykorzystać swój wodny arsenał. Tymczasem światło stawało się coraz mocniejsze, niemal oślepiające…
- Ojej!
Z mgły wyłoniła się dziewczyna – a w zasadzie dziewczynka, na oko jedenastoletnia blondynka w żółtym nieprzemakalnym płaszczu – i zatrzymała się raptownie zaledwie pół kroku przed tobą.
- Omal na ciebie nie wpadłam! Dlaczego nie masz latarki jak wszyscy? – Dziewczynka wskazała na swoją czołówkę. Potem zmierzyła wzrokiem twoje mokre ubranie i klasnęła w ręce. – Ach, wiem! Jesteś tu nowa, zgadza się? I pewnie zabłądziłaś? Ja za to znam całe miasto, jeszcze nigdy się tu nie zgubiłam – oznajmiła ze słabo skrywaną dumą. Szczerość jednak kazała jej dodać niechętnie: -No, przynajmniej przez ostatnie pół roku. Więc jeśli chcesz, ja i Alan możemy cię uratować.
Dopiero teraz spostrzegłaś stojącą u nóg dziewczynki czarną Rattatę, która ruszała zabawnie wąsikami, badając twój i Nebry zapach.
- A tak w ogóle, to jestem Uba.

Czarny Rattata wydawał się całkowicie niezrażony skrelpowatością Twojej towarzyszki; wręcz przeciwnie, jego pyszczek przybrał wyraz pełen życzliwości.
- Ach, jesteś trenerką? – Oczy dziewczynki zaświeciły się, jakbyś właśnie wyciągnęła tabliczkę mlecznej czekolady. – Ja też trenuję Alana. Na razie ćwiczymy na duchach, kiedy nas zaczepią. Pełno tu ich się kręci. Litwicki są szczególnie paskudne, często stają sobie gdzieś na ogrodzeniach i udają lampkę od drogowskazu. No, ale kiedyś ja też będę zbierać odznaki – oznajmiła Uba z niezachwianą pewnością w głosie. – Czasem patrzę, jak starsi trenują swoje Pokemony. Zwykle robią to na placyku obok rynku. Niby nie można, ale jeśli to są małe Pokemony, nikt się nie czepia. Zresztą i tak rzadko kogoś poza trenerami tam widać. Chodź, pokażę ci, gdzie to jest.
Uba obróciła się zgrabnie na pięcie i poprowadziła cię za sobą, penetrując mgłę przy pomocy swojej czerwonej latarki. Przechodniów było niewielu, tylko pojedyncze osoby; raz minęłyście większą grupkę roześmianych młodych ludzi. Wszyscy mieli czołówki, więc bez problemu nawzajem się wyminęliście. W  świetle latarki widać było zdecydowanie więcej, czasem nawet udało ci się odczytać numery domów. Nadal jednak widoczność była ograniczona do najwyżej trzech metrów. Twoja przewodniczka jednak wydawała się pewna tego, gdzie idzie, więc chyba mogłaś jej zaufać. Po drodze chętnie zasypywała Cię różnymi informacjami. Gdy usłyszała pytanie o miejsce, gdzie można spotkać duchy, skrzywiła się.
- Po co? – odparła tonem osoby, która dość już ich w życiu się naoglądała i nie uznaje ich za coś wartego uwagi. – Możesz je spotkać tutaj wszędzie. Serio. Ale jeśli naprawdę już chcesz mieć ich naprawdę dużo, to najlepiej idź do Samotni lub nawiedzonej twierdzy. Mogę pokazać ci potem, gdzie to jest, ale ja tam nie wchodzę!
Pytanie o lidera sali Uba powitała ze znacznie większym entuzjazmem.
- Nazywa się Hyojun. Ja go tylko raz widziałam, gdy siedziałam w PokeCenter i słuchałam opowieści trenerów. Rzadko tam przychodzi i nie podoba mi się. Jest łysy i brudny – powiedziała Uba z niesmakiem. Po tej dygresji szybko jednak wróciła do sedna. – No, ale podobno walczy świetnie. Ma bardzo silną Miltank, nie dasz rady pokonać jej żadnym podpaleniem, zatruciem czy paraliżem. Potrafi się wyleczyć z tego jednym atakiem! Niesamowite, prawda? No i zna Milk Drink, więc może odzyskać siły w środku bitwy. Lider lubi też wystawiać Eevee. Trenerzy mówią, że jej ataki typu normalnego są nietypowo silne.
Kończąc tę wypowiedź, Uba wprowadziła cię na jakąś otwartą przestrzeń. Migały w niej żółtopomarańczowe światełka, ustawione w regularnych odstępach.
- To latarnie. Jesteśmy na rynku – wyjaśniła Uba. – Już niedaleko.
Znów znalazłyście się pomiędzy budynkami. Ich ściany przykrywał jakiś dziwny bluszcz o wyjątkowo dużych liściach. Po drodze minęłyście sklepik z wymalowanym Braviarym na szyldzie. Na drzwiach kramiku znajdowała się tabliczka z informacją: „Wypożyczalnia Pokemonów z Defog. Zwiedzanie lub trening bez mgły za jedyne 20$ za godzinę”. Najwyraźniej kwitł tutaj niezły interes.
- Nie polecam. To straszni naciągacze – ostrzegła Uba. – W innych częściach miasta można wynająć Pokemona nawet za połowę tej ceny. A zamiast tego do treningu ja mogę ci poświecić. Bo pozwolisz mi patrzeć, jak trenujesz, prawda? – Zielone oczy dziewczynki patrzyły na ciebie błagalnie.
W końcu skręciłyście raz jeszcze i ulica gwałtownie się rozszerzyła, co można było poznać po tym, że ściany budynków niemal znikły z pola widzenia. Przed wami znajdowała się nieczynna fontanna z Sableyem, nadgryziona zębem czasu. Poza tym tradycyjnie widziałaś jedynie mgłę, więc ciężko było określić wymiary placyku. Ale chyba rzeczywiście będzie tu dość miejsca na trening.

Uba zareagowała entuzjazmem na Twoją zgodę.
- Jej, dziękuję! Chętnie z Alanem pomożemy, jeśli będziesz nas potrzebować. Jakiego Pokemona chcesz trenować? Ją? – Dziewczynka spojrzała z zaciekawieniem na Nebraskę. - Jaki to jest właściwie gatunek? One zawsze są takie niezadowolone?
Czarny szczurek oparł się przednimi łapkami o nogi swojej właścicielki, domagając się odrobiny pieszczot. Dziewczynka usiadła na murku fontanny i podniosła podopiecznego, sadzając go sobie na kolanach. Alan przewrócił się na plecy, odsłaniając brzuszek i sapnął, wyrażając tym dźwiękiem pełnię szczurzego zadowolenia.
- Tak, od dawna – brzmiała odpowiedź na Twoje pytanie. – Moja mama mówi, że jeszcze działała, kiedy ona była w moim wieku. Opowiadała, że kiedyś, dawno temu tu było centrum Fogs City. Wtedy miasto było naprawdę malutkie. I mgły było mniej. – W ostatnim zdaniu zabrzmiała nuta powątpiewania; dziewczynce raczej ciężko było sobie wyobrazić, by kiedykolwiek panowała tu choćby umiarkowanie dobra pogoda. - Potem miasto urosło, wybudowano rynek i ludzie przestali odwiedzać ten placyk. Fontanna już nie była potrzebna.
Uba skończyła mówić i tylko spoglądała na Ciebie z nadzieją, uderzając niecierpliwie piętami o fontannę. Mimo że gryzła się teraz w język, by przez ponaglanie nie wyjść na niegrzeczną, nie ulegało wątpliwości, że nie może się doczekać, aż zaczniesz trening.
- Hej! To chyba...
Twoja towarzyszka spięła się nagle, wpatrzona w przestrzeń ponad Twoim ramieniem. Alan poderwał się gwałtownie z jej kolan i skoczył naprzód z naprężonym bojowo ogonem. Obróciłaś się i ujrzałaś jakiś niezidentyfikowany kształt majaczący we mgle. Gdy jednak czarny Rattata pobiegł w jego kierunku, kłapiąc ostrzegawczo zębami, tajemniczy Pokemon zniknął.

Nebraska nie sprawiała wrażenia ani trochę urażonej wezwaniem Venonata - przynajmniej nie bardziej niż zwykle. W zasadzie w głębi swojego skrelpowego serduszka była zadowolona z takiego stanu rzeczy; dzięki temu lepiej mogła pełnić rolę strażniczki. Pozostała na fontannie w takiej pozycji, w jakiej ją zostawiłaś i tkwiła tam równie nieruchomo co kamienny Sableye. Gdyby użyła Camouflage, z powodzeniem mogłaby zastąpić posąg. Oczy Skrelp czujnie wpatrzone były we mgłę. Czarny szczurek patrzył na nią chwilę, a potem, wyraźnie już uspokojony, przyjął Twoją prośbę krótkim skinięciem.
- Jaki śliczny! - wykrzyknęła Uba i już sekundę później klęczała przed Cyanide.
Wstrzymała dłoń w połowie drogi i zerknęła na Ciebie pytająco. Usłyszawszy zachętę, z radością zanurzyła dłonie w puszystym futerku Venonata.
- On jest taki milutki i kochany! - westchnęła dziewczynka.
Cyjanek prężył się jak kot, nadstawiając miejsca szczególnie lubiące mizianie. Wyglądał jak najrozkoszniejszy puszek-kłębuszek pod słońcem, ale w pewnym momencie... jakiś błysk przebiegłości i samozadowolenia przemknął przez jego wielkie oczy. Nie... Już tego nie ma. Musiało Ci się coś przywidzieć. Zwykłe złudzenie optyczne.
W końcu przeszliście do meritum: trening rozpoczął się! Alan stał naprzeciwko, skupiony i gotów na przyjęcie psychicznego ciosu. Venonat napuszył się cały, zaczął zbierać w sobie energię. Próby w czasie walki chyba nie były bezowocne, bo powoli oczy Cyjanka zaczęły przyjmować bladoniebieską barwę. Wydawało się, że lada moment rozbłysną pełnym blaskiem, ale wówczas, nie wiedzieć czemu, Cyanide po prostu rozluźnił mięśnie i błękitna poświata zgasła.
Fioletowa kulka podniosła na Ciebie swoje wielkie, owadzie oczy. Wyglądał rozczulająco bezradnie i sprawiał wrażenie nieco speszonego własnym niepowodzeniem. "Próbowałem" - zdawało się mówić to spojrzenie. - "Ale to jest za trudne. Możemy znaleźć inny sposób, łatwiejszy dla małych, bebronnych stworzonek?"
Czy te oczy mogą kłamać...?

... chyba tak...

Twoja mowa motywacyjna chyba przyniosła efekty, bo Cyanide z wolna obrócił się i ponownie wbił spojrzenie w oczekującego Alana. Pokemony stały naprzeciwko, mierząc się wzrokiem jak bokserzy na ringu. Tak jak poprzednio, mięśnie pod jego futerkiem napięły się, zdradzając silne pobudzenie układu nerwowego Venonata. Widać było, że jego umysł pracuje teraz na wysokich obrotach.
Owadzie oczy rozbłysły silnym niebieskim światłem, mocniejszym nawet, niż w czasie walki. Zebrawszy dość psychicznej energii, Venonat spróbował wniknąć do umysłu Rattaty. Niestety… w tym momencie coś się popsuło – fasetkowe oczy odzyskały swój dawny kolor, a w zachowaniu Alana nic nie wskazywało na to, by w jakimkolwiek stopniu odczuł działanie obcej siły. Cyjanek ponownie posłał Ci przepraszające spojrzenie.
- Prawie się udało. Dasz radę, Cyanide! – zawołała Uba motywująco z murku fontanny.
Zwróciłaś uwagę, że w czasie każdej próby Confusion Venonat silnie napina własne mięśnie. Może w tym tkwi problem? Nie jest w stanie wniknąć do umysłu przeciwnika, ponieważ jego mózg zbyt mocno rozproszony jest jednoczesną kontrolą jego własnego ciała?

Venonat uważnie wysłuchał, co masz mu do powiedzenia. Potem powoli skinął głową na znak, że spróbuje. Tym razem postarał się zebrać energię w samym umyśle, bez angażowania w sprawę reszty ciała. Zobaczyłaś, że dwa razy odruchowo napiął mięśnie, jednak w porę się zreflektował i po krótkiej przerwie zaczynał od początku. Widać było, że bardzo zaangażował się w naukę. W końcu udało mu się osiągnąć zamierzony efekt; ciało robaka było całkowicie rozluźnione, a oczy ponownie rozjarzyły się na niebiesko. Następnie skupił całą swoją uwagę na Alanie. I wtedy... Rattatę otoczyła poświata takiej samej barwy, jak błyszczące oczy Cyjanka. Szczurek wzdrygnął się wyraźnie, a jego tylne łapy nagle uniosły się w górę. Obezwładniony Pokemon sapał, próbując się wyswobodzić, jednak był bezradny wobec władzy, jaką miał teraz nad jego układem nerwowym Venonat. Po chwili niebieska poświata zniknęła, szczurzy tył opadł na ziemię i wszystko ustało... No, prawie. Atak pozostawił piętno na Rattacie - rozglądał się on na boki, kompletnie oszołomiony. Spróbował wykonać krok naprzód, zakołysał się i runął na ziemię jak długi!
- Alan!
Przestraszona Uba podbiegła do szczurka i mocno przytuliła do klatki piersiowej. Rattata nadal wydawał się nie całkiem świadom tego, gdzie się znajduje, ale głos właścicielki podziałał na niego uspokajająco.
Wygląda na to, że Cyjanek nie tylko zdołał przejąć kontrolę nad umysłem przeciwnika, ale również wywołać rzadki w tym ataku efekt konfuzji. W takiej sytuacji nie mogłaś mieć żadnych wątpliwości, że Venonat opanował Confusion.
Dzięki ćwiczeniom zwiększyła się moc jego umysłu, co doda siły jego przyszłym atakom specjalnym. (+1 do specjalnego ataku)

A co na to wszystko sam Cyanide? Cóż, wydawał się zupełnie zbity z tropu nieoczekiwanym sukcesem. Obejrzał się na Ciebie pytająco, jakby szukając potwierdzenia, że na pewno o to chodziło. "Co się właśnie stało?" - wyrażała jego słodka mordka.

Alan faktycznie dość szybko otrząsnął się z nałożonego stanu; oczywiście atak nie mógł zadać mu żadnych obrażeń, ale odporność jego typu sięgała tylko tej granicy - nie była w stanie uchronić go przed wprowadzeniem w stan konfuzji. Na szczęście Uba nie miała Ci tego za złe. Kto się w końcu spodziewał, że efekt uboczny z szansą 10% wystąpienia tym razem się ujawni? Małe prawdopodobieństwo, a jednak… Cyjanek musi mieć większy potencjał, niż się wydaje na pierwszy rzut oka.
- Już wszystko dobrze? – szepnęła dziewczynka. Szczurek otrząsnął się i skinął głową na znak potwierdzenia. Uspokojona Uba spojrzała teraz z podziwem na Cyjanka, który właśnie chował się do Pokeballa. – Cyanide jest niesamowity. Jak wyruszę w podróż, też będę musiała złapać sobie Venonata.
Alan na powrót zajął stanowisko strażnika, zwalniając Nebraskę ze służby, dzięki czemu koniczka mogła skupić się na treningu. Co oczywiście nie oznaczało, że przestała zwracać uwagę na podejrzane sygnały z otoczenia… które to otoczenie wydawało się teraz podwójnie podejrzane, bo absolutnie ciche. Nebrze nie bardzo się to podobało, ale dostrzegała wagę, jaką ma trening dla jej kwalifikacji ochroniarskich, więc nie protestowała. Po prostu podzieliła swoją uwagę pomiędzy obie czynności.
Rozpoczął się kolejny trening. Skrelp zgodnie z instrukcją zgromadziła nieco mniejszą ilość wody, niż potrzeba jej do Water Gun, wytworzyła w pyszczku odpowiednie ciśnienie i… nie bardzo wiedząc, co teraz zrobić z wodnym arsenałem, po prostu posłała pocisk prosto w kamienną głowę Sableye’a. Chyba potrzebna jest jej instrukcja formowania wodnej kuli.

Nebra skinęła głową, przystępując do dzieła. Tak jak uprzednio, zebrała w pyszczku wodę, a potem przeszła do prób formowania kulki. Z pełną powagą poruszała swoim lejkowatym pyszczkiem, próbując nadać pociskowi pożądany kształt. Na widok tych grymasów Uba zachichotała dystkretnie.
Po paru nieudanych próbach dojrzałaś, że u wylotu pyszczka Skrelp pojawiło się coś, co przypominało zalążek kulki, rosnący z każdą chwilą. Oczywiście nie było to nic wielkiego - w końcu trenowałyście na niewilkiej ilości wody - jednak bez wątpienia było kulą. W końcu Nebraska skupiła się w sobie i wystrzeliła pocisk, który niestety nie doleciał do celu; rozbił się u stóp fontanny, tworząc tam niewielką kałużę.
Chyba nadeszła pora, by popracować nad zwiększeniem mocy i zasięgu ataku.